Na wstępie powiem, że nie przepadam, a wręcz nie lubię filmów artystycznych. Jest tak nie z powodu jakieś awersji do sztuki (wręcz przeciwnie), a dlatego że zdecydowana większość filmów artystycznych w aktualnej kinematografii nic wspólnego ze sztuką niema, jest wręcz jej karykatularnym wypaczeniem i odbiciem zdemoralizowanych i wypaczonych, ze wszelkich wartości, scenicznych (i nie tylko) ekscesów, nazywanych sztuką współczesną.

Ten film na szczęście taki nie jest. To najprawdziwsza sztuka znana nam z teatrów i oper ubiegłego wieku. Na pierwszy plan wysuwa się gra aktorska i to na niej skupia się film, na drugim planie mamy fabułę pod postacią kryminalnej zagadki.
Honey (Alice Eve) wynajmuje inspektora Shoerope (Wilf Scolding), aby pomógł znaleźć zabójcę jej męża. W tym celu organizuje wielkie przyjęcie na które sprasza swoich arystokratycznych znajomych, będąc przekonana że wśród nich znajduje się morderca.

Fabuła filmu zabarwiona jest dużą ilością subtelnych intryg oraz namiętnego, aczkolwiek również subtelnego flirtu i szczypty humoru. A to wszystko wieńczy dobra gra aktorska w której zarówno sposób wypowiadania dialogów jak i ruchy kojarzą się raczej z operą, co stanowi dodatkowy atut dla przyjętej konwencji.

W mojej ocenie sztuka ta wypada naprawdę dobrze.