Debiut reżyserski Johna McTiernana. Do szpitala zostaje przywieziony pokiereszowany mężczyzna. Wykrzykuje niezrozumiałe zdania w języku francuskim. Wezwana do niego pani doktor jest świadkiem zgonu pacjenta, który przed śmiercią szepce jej do ucha enigmatyczne słowa. Od tej pory lekarz będzie musiała radzić sobie z nawiedzającymi ją wizjami z życia zmarłego...
Pomysł wyjściowy jest tu ciekawy i w miarę oryginalny, przynajmniej na tle większości amerykańskich dreszczowców z tamtego okresu. Trochę gorzej z jego rozwinięciem: sporo bzdurnych rozwiązań, trudne do załatania dziury logiczne. Scenariusz autorstwa samego McTiernana podany został przez twórcę w tonacji stuprocentowo serio, a tak się składa, że myśl przewodnią bardzo ciężko uwiarygodnić na ekranie w takim stopniu, by przestała ocierać się o kicz.
Bardzo fajny jest za to klimat: przez cały seans towarzyszy nam atmosfera zagrożenia i tajemnicy. Świetna jest muzyka Billa Conti'ego, nie mam też zastrzeżeń do strony realizacyjnej (czyt. zdjęcia, montaż), choć fragmenty, w których wykorzystano slow-motion, mogą dla dzisiejszego odbiorcy sprawiać wrażenie zgoła archaicznie wykonanych. Aktorstwo - w porządku, w kluczowej roli antropologa możemy podziwiać Pierce'a Brosnana, wówczas znanego widowni głównie z serialu "Remington Steele".
Reasumując: film z potencjałem, nie do końca wykorzystanym. Niektórych odbiorców skusić może z pewnością lekko campowa aura, jaka unosi się nad tą pozycją. Myślę, że mimo wszystko warto dać szansę, z zastrzeżeniem, by nie oczekiwać zbyt wiele od fabuły, a skupić się na samym nastroju i sposobie narracji. Za rekomendację niech posłuży opinia Arnolda Schwarzeneggera, który był pod takim wrażeniem reżyserskiego fachu McTiernana, że wciągnął go na pokład "Predatora".